[Contact.Links.info.] [Zoek op Site.] [De Slowpaper.]

Lanterfanten

Zoek op Site.

Beetsterzwaag.toen.

Lanterfanten.lezen.

Beetsterzwaag.nu.

De Slowpaper.

Disclaimer

 
Een pleidooi voor lanterfanten.
 
Door Ernst-Jan Pfauth.
 
Wanneer mijn internetvriendjes en ik iemand kapot willen maken, noemen we ‘m een luddiet.
 
Gisteren verscheen in NRC Handelsblad een stuk van mijn hand over hoe je met een ochtendritme een ochtendmens wordt.
 
Vandaag sloeg ik het boek How to be Idle van Tom Hodgkinson dicht. Met daarin een pleidooi vóór de luddieten en het dwingende advies om altijd uit te slapen.
Hodgkinson is de oprichter van The Idler, een tijdschrift waarin luilakken als Louis Theroux pleiten voor luieren. Als opgefokte blogger leek het me gezond om bij wijze van tegengeluid een ‘loafer’s manifesto’ te lezen. Het boek verscheen in 2004, ik kocht een Amerikaanse herdruk bij Book Book in Greenwich Village.
Hodgkinson woont bij het strand, zet nooit een wekker, hell, hij heeft er zelfs geen in zijn bezit, en bouwde een pub na in zijn huis – zodat hij en zijn vrienden geen last hebben van de vroege Britse sluitingstijden -, doet middagdutjes en leest veel. Dat laatste merk je, in How to be Idle strooit Hodgkinson met citaten van Friedrich Nietzsche, Dr. Johnson en Oscar Wilde. Soms om drank te promoten, dan weer om dromen op te hemelen:
 
If somebody were to tell me I had twenty years left, and ask me how I’d like to spend them, I’d reply: ,,Give me two hours a day of activity, and I’ll take the other twenty-two in dreams.”Luis Buñuel
Dat leest fijn. Het maakt het meer dan een ordinair zelfhulpboek, je krijgt er een rondreis door de wereldliteratuur gratis bij. Ook prettig: het betoog van de auteur voor een dagelijkse cocktail om zes uur ‘s avonds en middagdutje. Ja, dat is lekker om te horen. Het mag van Hodgkinson. Rustig aan doen, genieten, en dan in korte tijd heel veel werk verzetten.
Dat is precies wat de auteur zelf doet. The man takes it easy, zegt hij, maar is ondertussen ook actief als columnist voor The Guardian, speelt hoofdredacteur van The Idler en is auteur. De Brit heeft het dus goed voor elkaar. En misschien lukt het mij met een paar slimme aanpassingen aan mijn leven ook wel. Maar daar zit ook de crux. Voor schrijvers en andersoortige freelance-achtige types is dit een nuttig boek, een goed onderbouwd pleidooi om te durven genieten van het leven. Maar hoe flikt de ouder van twee met een zware baan het?
Als je How to be Idle met de ogen van de hardwerkende Nederlander leest, is het opeens een heel irritant boek. Vooral door de verbeten toon van Hodgkinson en de vlakke manier waarop hij advies geeft. ‘Gooi je wekker weg’. Natuurlijk.
Hodgkinson heeft waarschijnlijk geen boodschap aan deze klacht. De schrijver vindt de 9-tot-5-cultuur een groot kwaad, bedacht door methodisten, bureaucraten en volkvrezende politici aan de vooravond van de Industriële revolutie. Edison is een lul, vindt hij, die dweepte met zijn weinige uren slaap en vond notabene ook het elektrische licht uit waardoor hele volksstammen ‘s nachts moeten doorwerken. We zijn door een groepje machtige mannen in een keurslijf geduwd, waarin dromen, fantaseren en luieren uit den boze zijn, want zult gedrag leidt alleen maar tot revolutionaire ideeën. De machthebbers willen dat we naar ons werk sloffen. Elke dag weer. Uitgeput en weerloos.
Dat maakt die luddieten tot de meest onbegrepen actiegroep tot nu toe. Die gasten sloopten machines omdat ze wisten dat deze burgers zouden reduceren tot slaven, die niet zoals vroeger alleen hoefden te werken wanneer ze echt geld nodig hadden.
 
Hodgkinson gaat in deze redenatie aan een hoop dingen voorbij. Zo hoor je hem tijdens het bejubelen van de zeventiende eeuw niet over de lage leeftijdsverwachting, dictaturen en een straatarme onderklasse. Dat maakt het boek alleen interessant als een verfrissend pleidooi voor een iets rustiger leven. Misschien is het niet handig om werken en consumeren synchroon op te laten lopen. Misschien moeten we die fancy club overslaan, en thuis lekker met vrienden dineren. En als ik halverwege de dag kapot ben, waarom zou ik me dan niet opladen met een powernap? Dat soort gedachtes heeft Hodgkinson bij me losgemaakt, en daar heeft zelfs de drukke moeder van twee wat aan.
 
En als u me nu wilt excuseren, dan ga ik even een dutje doen.
 
 
________________________!